جایی برای...

سگ های هار  زیادی در اطراف خود دیده ام که ادای آدم بودن را در آورده اند و سگ های هار ادای ایشان را. ادایش را دراوردن یک هنر است. هنرمند که حتما نباید آدم باشد و دانشگاه تهران رفته باشد و بلد باشد حرف بزند. بلکه با تکیه بر تیپ، شباهت و هاریِ خود به این منصب رسیده اند. به هر حال هر کس هنری دارد و باید در کله بی مغزتان این را فرو کنید و بپذیرید که خدای آنها، آنها را با استعداد شکوفا کردن این هنر، آفریده است. و به شما هم پاچه هایی عطا کرد که همیشه توسط آنها گرفته شوند. چونکه آنها چشم شان قشنگتر است و خونشان رنگین تر. چونکه به هر حال این ویژگی یک سگ هار است. حواستان راجمع کنید  که این یک داستان عاشقانه است. عشق پروردگار به آفریده هایش. سگ کردن و آدم کردن و کردن و جر دادن تا مرگ و توی گور گذاشتنشان. میخواهید بدانید چرا؟ برایتان میگویم. هر چیزی یک داستان دارد. داستان های دل گیر. یا داستان های روده گیر؛ مثلا عنتان بگیرد از آن داستان یا بشاشید روی هر چه که بود، هر چه که هست، هر چه که نیست، هر چه که میخواستید اما عرضه بودنش و شدنش را نداشتید. داستان های دلگیر هواهای دلگیر. همین برای خوب نبودن کافی نیست؟ برای نداشتنِ کونِ نشستن در یک مکان؟ جایی برای......ادامه مطلب